Een 3 jaar geleden had ik nog nooit van trailrunning als sport gehoord en liep ik altijd, maximaal 10 km over de straat en wandelde ik waar het onverhard was. Toen ik destijds naar Oostenrijk verhuisde, kwam ik dankzij de sport community in aanraking met trailrunning en was direct verkocht. Vanaf dat moment, is het snel gegaan. Van de eerste trailrunning races tot vlakke marathons, altijd genietend van elke stap.

 

Genieten van elke stap, want 6 jaar geleden heb ik een heftig skiongeluk met geluk overleefd en zou ik nooit meer fanatiek een sport kunnen beoefenen. Dit vooruitzicht wilde ik niet zomaar accepteren en ben ik hard gaan werken om het tegendeel te bewijzen en om te laten zien wat je kunt bereiken met de juiste mentaliteit, veerkracht en vastberadenheid alles kunnen overwinnen. Altijd doorgaan, ongeacht de tegenslagen, en blijven proberen om hogerop te komen. Letterlijk ook, want 25 jaar lang heb ik in Friesland onder zeeniveau geleefd.

 

Na 3 jaren revalideren hebben de bergen me naar Oostenrijk getrokken en ondertussen woon ik al bijna 3 jaar permanent in Innsbruck om het leven te leven en van elke dag te genieten terwijl ik elke dag probeer te verbeteren en te motiveren. Nu ben ik in staat om meer te doen dan ooit tevoren, want de afgelopen jaren heb ik nationale titels gewonnen in Skimo en Skyrunning, heb ik persoonlijke successen behaald in trailrunning, en ben ik een eigen internationale trailrunning community begonnen met Dynafit als partner.

 

Voor mij is rennen in de natuur over moeilijk begaanbaar terrein het ultieme gevoel van leven en het avontuur. Het is niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook een reis van zelfontdekking en groei. Mijn doel tijdens dit EK is daarom ook om in de eerste plaats te genieten, maar zeker alles te geven wat ik in me heb en anderen te inspireren door mijn positieve mindset.

Bij het EK hoop ik me te kunnen meten met andere lopers uit andere landen en belangrijke wedstrijdervaring op te doen. De wedstrijd zie ik als een mooi meetpunt hoe ik me verhoudt tot andere lopers uit Europa. Het wordt voor mij naast wat vroegere internationale crosswedstrijden mijn eerste competitie op Internationaal niveau.
Binnen de top 25% van het deelnemersveld finishen is mijn ambitie.

 

Tevens ben ik als sportdietist verbonden aan het EK Trailrunning team, waarbij ik samen met Maarten Mulder als de trailrunningcoach lopers help hun prestaties te optimaliseren.

 

De afwisseling van omgeving en de continu veranderende paden waarop je loopt spreken me enorm aan. Jezelf verplaatsen in grote machtige berglandschappen waarin je eigenlijk maar 1 klein stipje bent, is zo'n krachtig gevoel. Het geeft een gevoel van ongeëvenaard gevoel van vrijheid en kracht als je jezelf lang en snel door de bergen kunt verplaatsen. Je kan zoveel in een dag zien en jezelf over enorm veel verschillende soorten terrein verplaatsen. Deze combinatie en vrijheid heb je in geen enkele andere sport.

 

De passie voor de bergen en het trailrunnen is begonnen door de vroegere documentaires over Ueli Steck. Het je snel kunnen verplaatsen door technisch terrein sprak me zo aan dat ik dit ook wilde proberen. Via MST ben ik echt in aanraking gekomen met de trailsport, eerst met weekendjes België & Duitsland en later ook naar de Alpen.
Mijn eerste echte bergtrail heb ik gelopen in Oostenrijk, tijdens de zomer van 2018. Daarna ben ik steeds vaker naar de Ardennen en Alpen gegaan om mooie en uitdagende tochten te lopen. De tochten werden steeds technischer waardoor ik later alpinisme en trailrunning ging combineren.

 

Uiteindelijk heeft dit alles 2 jaar geleden geresulteerd in een verhuizing naar Innsbruck. Waar ik nu iedere dag kan genieten van de bergen en de trailsport.

Mijn doel voor t EK is om op de vertical in de top 10 te lopen, als alles goed gaat hoop ik beter uit de bus te komen als in 2022, dat was een 8ste plek. Daarnaast ga ik we uiteraard voor zo veel mogelijke punten te scoren voor ons team. Het is voor het eerst sinds ik heb meegedaan dat wij met een Nederlands team op het EK berglopen uitkomen. Ik heb dan ook ontzettend veel zin om samen met de andere atleten zo goed mogelijk team klassement neer te zetten!

 

De combinatie van hardlopen en lekker in de bergen zijn is voor mij de ideale combinatie. Het avontuur om op plekken te komen waar je wandelend, fietsend of met de auto niet kunt komen. Daarnaast vind ik het leuk om mijzelf te testen op een uitdagend parcours waar je met meer rekening moet houden dan je klokje en kilometer tijden. Bij zo’n uitdaging, meestal de top van een berg, kan je bijkomen met zulke gave uitzichten, en de beloning van een mooie afdaling.

 

Ik ben in 2017 begonnen met berglopen. Ik ronde een periode af waar ik tijdens mijn studie heel intensief met baanatletiek en cross bezig was geweest. Toen wilde ik een tijdje vooral voor t leuk hardlopen, en al woonende in Salt Lake City, Utah, USA werd dat al snel op de vele kilometers trails hier. Uiteindelijk groeide toch weer de interesse in het competitie aspect. Dat werd al heel snel beloond met het uitkomen voor t nederlands team in 2018!

Ik begon met trailrunnen toen ik na mijn studie in Genève ging wonen (blame Maria, all-time ultra queen en mijn toenmalige huisgenoot). Destijds was ik vooral nog sportklimmer, en een aantal jaar lang deed ik gewoon af en toe een trailrace, naast het klimmen en alpineren. Hardlopen waardeerde ik vooral om de simpliciteit en efficiëntie: je hebt niet veel nodig en je kunt wel snel je energie kwijt terwijl je lekker licht door het terrein beweegt (zonder al dat gezeul met touwen en gear).

 

Sinds afgelopen zomer, toen ik me plaatste voor de Skyrunning Wereldkampioenschappen, is het hardlopen in een stroomversnelling gekomen. Voor het eerst trainde ik gestructureerd met een coach. Ik leerde wat thresholds, hill sprints en strides zijn, en dat je veel langer door kunt als je genoeg carbs eet en electrolytes in je water doet. Maar vooral: ik leerde een heleboel leuke mensen kennen die ‘the same kind of weird’ zijn. Met hen heb ik sindsdien veel getraind en geracet in de mooiste ketens van de Alpen. Ik heb onwijs veel zin om die vibe voort te zetten in Canfranc!

De afgelopen jaren heb ik al het geluk gehad om al enkele keren uit te komen voor het Nederlandse skyrunning team bij grote events. Om je land te representeren op grote events heeft iets magisch. Iedereen heeft zo hard gewerkt en getraind om daar te staan en ik verwacht dat Annecy dit gevoel ook zal geven. Vooral omdat het zo’n enorm evenement is met zoveel landen en atleten die deelnemen. De beste van Europa zullen aan de startlijn staan en dit zijn vaak namen waarover je alleen maar in artikelen leest! Om dan met ze in het startvak te staan, samen met je andere teamgenoten – is gewoon super stoer. Ik kan niet wachten!

 

Bijna 15 jaar geleden ben ik van Nederland naar Noord Ierland verhuisd. Dit hele kleine landje heeft hele mooie bergen: De Moune Mountains! Ook Ierland heeft enorm mooie berg reeksen – MacGillycuddy’s, Wicklow, Galtees, Maumturks, Bluestacks en ga zo maar door. En dat allemaal goed te bereiken. Er zijn vaak races in deze gebieden en de combinatie van de fysieke inspanning, de ruigheid van de natuur, exposed to the elements, en altijd helemaal zelfvoorzienend doet iets met je. Het voelt altijd goed als je thuis komt en je hebt echt je biertje en pizza verdiend!

 

Als student weet ik nog dat ik een keer meedeed aan de Utrechtse Singelloop, een 10km race – ik moest vaak stoppen en kwam net binnen het uur binnen. Wel fietste ik altijd graag en ook best veel - vooral tegen het einde van m’n studietijd. Dit zette ik door toen ik naar Noord Ierland verhuisde en werd lid van de lokale fietsclub. Het waren vooral mannen en ik werd al snel heel veel beter – dat moest wel – om ze bij te houden! Toen ik in 2013 mijn huidige vrouw onttmoette was zij voor een Ironman aan het trainen en had enkele wedstrijden op de planning staan – incl een halve marathon. Ik weet nog goed dat ik dacht – hoe kun je ooit 13 miles rennen?! Maar meer gemotiveerd dan ooit, liep ook ik enkele maanden later een halve marathon. En nog best snel ook. Datzelfde jaar liep ik de marathon van Dublin. Ook gingen wij vaak samen naar de bergen – vooral Ierland, Schotland en Wales – maar ook wel fietsen in de Pyreneeën, Alpen en wandelen in Noord Italië en de Pico’s de Europa. Toen ik in 2016 erachter kwam dat er ook renwedstrijden in al deze bergen gehouden werden – ging ik hier aan deelnemen – en met mijn fiets, wandel en weg-achtergrond deed het best aardig. Het leuke is de variatie van terrein en afstanden – en de leuke community eromheen.

Ik begon met hardlopen omdat ik, geïnspireerd door mijn vader, aan mijn conditie wilde werken terwijl ik paard reed. Toen ik stopte met paardrijden ging ik op zoek naar een sport die laagdrempelig was en waarbij ik het resultaat volledig zelf kon bepalen door training (waar dat in de paardensport ook deels van de fysieke capaciteit van het paard afhankelijk is). Hardlopen lag voor de hand en ik begon er een liefde voor te ontwikkelen. Vooral toen ik trailrunnen ontdekte, aangestoken door de enthousiaste hardloopzaak eigenaar bij ons in de buurt.

 

Van de Nederlandse bossen naar de Ardennen, Vogezen en uiteindelijk de Alpen. Ik merkte al snel dat het klimmen en dalen niet uitdagend genoeg kon zijn. En ik merkte ook dat de lange afstanden in de bergen me veel meer trokken dan de race tegen de klok op het asfalt. Ondertussen ben ik daarop terug gekomen en waardeer ik de training op het asfalt en de baan ook, en krijg ik een enorme kick van PRs achterna jagen in de winter. Maar toch voel ik me weer écht op mijn plek als ik in het voorjaar richting de bergen trek om me voor te bereiden op de wedstrijden in het trail seizoen.

 

Zo ook dit jaar, waar ik in de 6 weken tussen Rotterdam marathon en het EK me in de bergen de laatste wedstrijd specifieke training zal doen. Ik heb mijn training deze winter anders aangepakt dan voorgaande jaren en ben erg benieuwd hoe het zal uitpakken op het EK. Mijn verwachtingen zijn positief: ik ben erg fit, kan een grote omvang trainen en heb erg veel geoefend met sportvoeding voor tijdens de wedstrijd. Ik heb ontzettend veel zin om met een sterk en divers Nederlands team richting dit EK te gaan!

Hoewel ik al sinds mijn tiende fanatiek wedstrijden loop, is het trailrunning voor mij iets van het afgelopen halfjaar. Als baan- en wegatleet vond ik het crossen in de winter altijd al een mooi onderdeel van de atletiek. De afgelopen jaren heb ik me daar steeds serieuzer op gericht, met als absolute hoogtepunt het winnen van de Nederlandse titel in december.

 

Daarna wilde ik het lopen op onverharde ondergrond ook buiten de wintermaanden beoefenen, waarvoor ik al snel bij trailrunning uitkwam. Deze zomer won ik de Ohm Trail in de Ardennen en liep ik mijn eerste UTMB World Series wedstrijd op Corsica. Naar het buitenland reizen voor een trailwedstrijd is een stuk leuker dan voor een wegwedstrijd, omdat je gemakkelijk mooie gebieden kunt verkennen. Dat doe ik samen met mijn vriendin, die ook van trailrunning houdt. 

 

Op technisch vlak heb ik nog veel te leren, maar ik merk dat ik goed uit de voeten kan op het bergopwaarts lopen. Ik vind het dynamische aspect van omhoog en omlaag lopen ook veel toevoegen ten opzichte van vlakke (weg)wedstrijden. 

 

Op het WK verwacht ik dan ook dat de parcoursen van de Uphill en de Up & Down mij goed zullen liggen: snelle paden met weinig al te technische onderdelen. Ik kijk er erg naar uit om het met een sterk Nederlands team op te nemen tegen de beste trailrunners van de wereld.

Dit gaat mijn eerste race in de bergen worden. Heb nog nooit een race met zoveel hoogtemeters gelopen, dus weet niet precies wat ik ervan moet verwachten. Daarnaast heb ik geen idee wat het niveau van de concurrentie is. Dus probeer mezelf maar zo goed als mogelijk is voor te bereiden in Nederland en dan zie ik op 1 juni vanzelf wel wat dat waard is.

 

Mijn passie voor lopen in de bergen moet zich nog ontwikkelen aangezien dit een nieuwe ervaring voor me gaat worden. Een langere alpine trail wedstrijd lopen stond wel al lang hoog op mijn lijstje met dingen die ik nog graag zou willen doen, hoefde dus niet lang na te denken toen ik voor het EK trail gevraagd werd. Loop wel graag onverhard en ontdek graag nieuwe en mooie plekken tijdens het lopen. Tijdens races heb ik daar dan echter weer weinig oog voor. Ben dan alleen gefocust op uitvoering, voetplaatsing en voeding. Als ik tijdens de Rotterdam Marathon de Kuip over het hoofd kan zien, sluit ik niet uit dat ik het hele meer van Annecy nooit ga zien.

 

Ben z'n zes jaar geleden met ultra lopen in aanraking gekomen. Heb toen enigszins uit het niks besloten de 100km bij de run van Winschoten te lopen, was gewoon benieuwd of ik dat kon. Daarvoor was mijn langste wedstrijd afstand 10km. Het was niet fraai maar had hem wel uitgelopen. Ben er toen achter gekomen dat ik toch wel behoorlijk belastbaar ben en lange afstanden aan kan. Aangezien ik crossen altijd al leuk vond was de stap naar de trails toen makkelijk gemaakt. Sindsdien ieder jaar wel een paar trail wedstrijden, voornamelijk in Nederland, mee proberen te pakken.